Još jedno važno poglavlje istorije grada i još jedan aspekt potisnutog sećanja, ogleda se u otporima ratovima, mobilizacijama i, u jednom širem smislu, izrazitoj militarizaciji društva koja je bila ne delu većim delom 90-ih godina. Za razliku od nekih drugih, pa i mnogo većih, urbanih centara s razvijenom anderground i alternativnom scenom čiji su se pripadnici/e uglavnom oglušili ili nedovoljno jako oglasili protiv nacionalizama koji su krenuli da gore punom snagom početkom 90-ih, pankeri/ke i anarhisti/kinje u Kraljevu dosta artikulisano su dizali svoj glas protiv nacionalizama i rata i bili u stalnom kontaktu sa svojim istomišljenicima/ama iz cele bivše Jugoslavije.
Materijalizacija i plod tog rada najpre je bio oličen u biltenu „Preko zidova nacionalizama i rata“ čiji su pokretači bili italijanski anarhisti/kinje koji su ovim činom hteli da pomognu svojim drugovima i drugaricama iz ratom zahvaćenih područja. Osim distribucije biltena, organizovane su i turneje bendova okupljenih oko ove inicijative, a među njima se nalazio i kraljevački pank bend – „Totalni promašaj“. Jedan od ključnih ljudi u celoj inicijativi, Marko Vuković, ovako je komentarisao izbor kraljevačkog benda:
“Za mene je to bila stvar osobnog afiniteta i kontakata koje smo ostvarili ranije. Osjećali smo se bliski, intenzivno se dopisivali, slali jedni drugima snimke. Scena u Kraljevu imala je jak politički stav i meni je to bio najjači motiv. Zaista me zanimalo što će iduće reći i napraviti, pratio sam te bendove i ljude s guštom i zanimanjem. Nije to bilo pitanje ima li ljudi koji se protive nacionalizmu među bendovima već pokušaj da okupimo one koji djeluju aktivno. Svi drugi bendovi na kompilaciji su također bili više od muzičara. Svi su oni bili i aktivisti i agitatori u svojim zajednicama.“5
Nakon inicijativa “Preko zidova…” organizovan je novi zajednički (post)jugoslovenski poduhvat poznat pod imenom “Nećemo i ne damo”, a kasnije je usledilo i aktivno učešće aktivista/kinja, umetnika/ca i političkih delatnika/ca iz Kraljeva u antiratnoj kampanji u Srbiji. Prve aktivnosti u okviru ove kampanje održane su u Kraljevu. Sve je počelo lepljenjem plakata, 7. juna 1998, nakon čega su počela prva privođenja. Privođenja su nastavljena tokom čitave kampanje, ali antiratni aktivisti su uspeli u nameri da prošire informaciju o svojim aktivnostima i za vreme trajanja kampanje izlepljeno je 30 hiljada plakata i isto toliko nalepnica, podeljeno 800 hiljada letaka, u preko 140 gradova u Srbiji (ibid).
Naposletku, važno je pomenuti i aktivno i neumorno učešće “ekipe iz Kraljeva” u regionalnoj inicijativi za uvođenje prava na prigovor savesti. Prve inicijative za prigovor savesti u SFRJ javljaju se još krajem 80-ih, a u nešto artikulisanijem i masovnijem obliku počinju da bivaju deo mirovnih kampanja i inicijativa od sredine 90-ih godina. U Srbiji je tada formirana Mreža za antimilitarizam i prigovor savesti, koju su inicirale Žene u crnom, uz podršku brojnih grupa, kolektiva i pojedinaca/ki.
Put do izmena zakona nije bio nimalo lak, ljudi su se nalazili na poternicama zbog „dezertiranja” (slučaj najpoznatijeg kraljevačkog aktiviste i muzičara tih godina Srđana Kneževića Sićka koji je samovoljno napustio ratište nekoliko dana pre konačnog kraja rata na Kosovu), pritisci su bili ogromni. U cilju ostvarivanja ovog prava organizovane su brojne direktne akcije, prikupljanje potpisa, koncerti po različitim gradovima Srbije. Jedan detalj iz teksta Vojkana Trifunovića posebno slikovito prikazuje entuzijazam s kojim se radilo:
„Ogroman doprinos prikupljanju neophodnih potpisa za promenu zakona dali su pankeri sa kraljevačke scene, u prvom redu Sićko. Jedan od sagovornika (Nenad Glišić) se priseća: Bilo je skupljanje potpisa za izmenu Zakona o vojsci. Razne organizacije su učestvovale i nisu uspele da skupe 10.000 potpisa, pa smo Sićko i ja, bukvalno nas dvojica, videli da nisu skupljani potpisi u nekim velikim gradovima – Subotica, Sremska Mitrovica, Inđija, itd. A onda smo išli svaki dan u drugi grad, izbacivali smo sto s listama za potpis“.
Za ovaj period je jako važno delovanje kraljevačkog pank benda „Hoću?Neću!“ čiji je celokupan opus duboko uronjen u antimilitaristički i anarhistički svetonazor. Drugi kraljevački pank bend iz ovog perioda koji je stajao na istim vrednosnim i političkim pozicijama bio je bend „Sedativ“.
Uredba o izmeni uredbe o vršenju vojne službe konačno je usvojena 27. avgusta 2003. Tada je i prvih 300 prigovarača savesti u septembarskoj klasi 2003. godine, podnelo zahtev za civilno služenje vojnog roka, a Kraljevo je svakako upisano na mapu onih (retkih?) gradova u kojima su se jasno i kontinuirano čuli artikulisani glasovi otpora ludilu nacionalizma i rata. Iako su ovde spomenuta samo neka od imena, treba odati priznanje svim hrabrim ljudima koji su tih dana ustrajavali u borbi za drugačiji i bolji svet, a posebno još jednom pominjemo kolegu Vojkana Trifunovića bez čijeg neumornog beleženja ovih i sličnih događaja ne bi uopšte bilo moguće rekonstruisati ovaj delić potisnute i zaboravljene istorije Kraljeva i Srbije.